Sprawdź, dlaczego obecność psa w terapii to coś więcej niż tylko towarzystwo.

Obcowanie z psem znacząco obniża poziom kortyzolu – hormonu stresu – oraz podnosi poziom oksytocyny, zwanej hormonem przywiązania.
Badania wykazują, że już 10 minut spędzonych z psem może prowadzić do obniżenia ciśnienia krwi i spowolnienia tętna. Osoby cierpiące na stany lękowe, depresję lub chroniczny stres regularnie doświadczają ulgi dzięki obecności psa. Działa to zarówno w terapii indywidualnej, jak i w grupowych zajęciach dogoterapii – pies staje się „kotwicą spokoju”, obniżając poziom napięcia u uczestników.

Psy tworzą atmosferę bezpieczeństwa, co pozwala pacjentom szybciej otworzyć się w relacji z terapeutą.
W terapii dzieci z mutyzmem, osób z traumami lub dorosłych z zaburzeniami lękowymi pies często bywa pierwszym „partnerem dialogu”. Kontakt ze zwierzęciem buduje poczucie zaufania – pies nie ocenia, nie zadaje trudnych pytań, po prostu jest. Ta obecność pozwala pacjentom spokojnie wejść w relację terapeutyczną i otworzyć się na emocje.

Kontakt z psem uczy wrażliwości – reagowania na potrzeby innych oraz zauważania emocji.
Dzieci z problemami zachowania czy osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu często mają trudność w odczytywaniu sygnałów społecznych. Pies uczy ich reagowania na delikatne sygnały: merdanie ogonem, odsunięcie się, położenie uszu. Dzięki temu pacjenci uczą się przenosić te obserwacje na świat ludzi. To nie tylko zwiększa ich społeczne kompetencje, ale też buduje poczucie odpowiedzialności i opiekuńczości.

Pies bywa głównym powodem, dla którego pacjent wstaje z łóżka i podejmuje aktywność.
W przypadku osób z depresją, seniorów czy pacjentów po udarze, obecność psa może zmotywować do ruchu, mówienia, ćwiczeń manualnych. Rzucanie piłki, czesanie psa, prowadzenie go na smyczy – to czynności, które pacjent wykonuje z większą chęcią, niż standardowe zadania terapeutyczne. W efekcie wzmacnia się motoryka, koordynacja, ale też poczucie sprawczości.

Opieka nad psem daje pacjentom poczucie bycia potrzebnym, co wzmacnia ich wiarę w siebie.
Wielu pacjentów – zwłaszcza starszych, samotnych lub po ciężkich doświadczeniach – zmaga się z niską samooceną. Pies, który czeka na spacer, przytula się, merda ogonem – staje się źródłem codziennej dumy i satysfakcji. Pacjent dostaje sygnał: „robię coś dobrego, ktoś mnie potrzebuje”. To ogromna zmiana w percepcji siebie i pierwszy krok do odbudowy pozytywnego obrazu własnej osoby.

Pies nie zadaje pytań, nie analizuje – po prostu jest i to wystarczy, by poczuć się lepiej.
Dla wielu osób z traumami, poczuciem winy czy lękiem, kontakt z człowiekiem może być zbyt trudny. Pies oferuje bliskość bez presji. Można go przytulić, usiąść obok, zapłakać. Właśnie ta bezwarunkowa obecność często działa terapeutycznie – daje ukojenie i pomaga zbudować most do dalszej pracy terapeutycznej z człowiekiem.

Dzięki psu łatwiej jest nawiązywać kontakty – z sąsiadami, terapeutą, innymi pacjentami.
Osoby cierpiące na fobie społeczne, samotność lub po prostu wycofane z życia często dzięki psu zaczynają mówić więcej, być bardziej otwarte. Pies jest naturalnym tematem rozmowy i często łączy ludzi. Zaczyna się od „jak się wabi?” – a kończy na pogłębionych rozmowach i relacjach. To szczególnie ważne w terapii uzależnień, depresji czy w ośrodkach opiekuńczych.

Pies może być dla dziecka pierwszym partnerem w komunikacji i budowaniu relacji.
Zwierzęta nie wymagają kontaktu wzrokowego, są przewidywalne i reagują spokojnie. Dzieci z autyzmem łatwiej nawiązują z nimi więź, uczą się odczytywać emocje, regulować swoje zachowania. Terapie z udziałem psa (np. w modelu AAA – Animal Assisted Activities) wykazują skuteczność w poprawie koncentracji, zachowania i samopoczucia u dzieci z ASD.

Psy działają jako naturalne „regulatory emocji” – poprawiają nastrój, dodają energii, redukują samotność.
U pacjentów z depresją obserwuje się większe zaangażowanie i mniejsze poczucie izolacji, gdy mają kontakt z psem. Codzienna rutyna (karmienie, wyjścia na spacer) nadaje strukturę dniu i przeciwdziała bierności. Kontakt fizyczny z psem, jego obecność i aktywność stymulują do wyjścia z marazmu emocjonalnego.