Koty to niezwykle wrażliwe stworzenia. Ich zachowanie to nie „złośliwość” – to komunikat.
Zrozumienie, co dokładnie kot próbuje nam powiedzieć, pozwala rozwiązywać trudności zamiast je pogłębiać.

Terytorium to dla kota coś więcej niż przestrzeń – to fundament stabilności emocjonalnej.
Naruszenie lub nieprzemyślane zmiany w otoczeniu mogą prowadzić do niepożądanych zachowań, takich jak znaczenie moczem, drapanie mebli, chowanie się czy nadmierna czujność.

Kot dzieli terytorium na kilka stref: miejsce odpoczynku, obserwacji, zabawy, jedzenia i załatwiania potrzeb. Jeśli ich nie zapewnimy lub jeśli się pokrywają, kot może czuć się zestresowany.
W małych mieszkaniach warto wykorzystywać przestrzeń pionową – półki, szafy, drapaki. Kot musi mieć swoje bezpieczne kryjówki, najlepiej w miejscach, które dobrze zna i może kontrolować wzrokiem.

Nieprzemyślane przestawianie mebli, nowi domownicy, czy nawet nowe zapachy mogą wywołać u kota niepokój. Dlatego każda zmiana powinna być wprowadzana stopniowo i z uwzględnieniem kociego komfortu.

Agresja u kota to nie forma dominacji, lecz strategia przetrwania.
Może być wynikiem lęku, chronicznego stresu, bólu fizycznego, frustracji lub braku możliwości rozładowania energii. Często pojawia się też wtedy, gdy człowiek nie rozumie sygnałów ostrzegawczych – a kot nie widzi już innego wyjścia.

Typowe formy agresji to m.in.: ataki przy głaskaniu, agresja między kotami, agresja przeniesiona (np. kot zaatakowany przez innego kota reaguje na człowieka), czy tzw. agresja zabawowa.
W każdej z tych sytuacji ważne jest zidentyfikowanie źródła stresu i unikanie jego powtarzania.

Nigdy nie należy karać kota fizycznie ani krzyczeć – to pogłębia stres i może doprowadzić do pogorszenia zachowania.
Zamiast tego warto skonsultować się z behawiorystą, wprowadzić więcej punktów obserwacyjnych, rotację zabawek, maty węchowe i codzienny czas na interakcję i zabawę, która pomaga rozładować napięcie.

Lęk u kota to nie kaprys, ale realny stan emocjonalny, który wpływa na całe funkcjonowanie zwierzęcia.
Koty lękowe często się ukrywają, są nadpobudliwe, łatwo się płoszą, unikają kontaktu, mają problemy z jedzeniem lub załatwianiem się poza kuwetą.

Lęk może być wrodzony, ale też nabyty – szczególnie jeśli proces socjalizacji w kocięctwie był ubogi lub negatywny.
Bardzo ważna jest wtedy spokojna, przewidywalna codzienność: stałe godziny karmienia, brak gwałtownych dźwięków, rutynowe rytuały.
Można też zastosować wsparcie w postaci feromonów (np. Feliway), adaptogennych preparatów ziołowych, a w cięższych przypadkach – farmakoterapii dobranej przez lekarza weterynarii.

Dla kotów lękowych szczególnie ważna jest możliwość wyboru: czy chcą kontaktu, gdzie chcą spać, czy mają dokąd uciec.
To właśnie dzięki temu odzyskują poczucie kontroli – a więc bezpieczeństwa.

Jeśli problemy nie ustępują, a Ty czujesz się bezradna – to nie Twoja wina.
Wiele kocich problemów wymaga indywidualnej diagnozy i planu działania. Zamiast eksperymentować, lepiej zwrócić się do specjalisty, który spojrzy na zachowanie kota całościowo – uwzględniając jego potrzeby, środowisko, relacje w domu.

Nie czekaj, aż zachowanie się pogłębi. Im szybciej zaczniesz działać, tym łatwiej przywrócić kotu równowagę.
Konsultacja może obejmować analizę terytorium, organizację przestrzeni, rutyn dnia, a także rekomendacje co do zabawek, rytuałów czy pracy nad budowaniem zaufania.