Buldog francuski to uroczy i towarzyski piesek, który mimo niewielkich rozmiarów skradł serca ludzi na całym świecie. Ale jego historia sięga dużo dalej niż może się wydawać – aż do XIX-wiecznej Anglii i Paryża.

Choć w nazwie mamy „francuski”, historia buldoga zaczyna się w Anglii, w XIX wieku. Buldog angielski, znany z potężnej budowy i bojowego charakteru, był pierwotnie wykorzystywany do walk z bykami (tzw. bull-baiting). Gdy ten okrutny „sport” został zakazany w 1835 roku, buldogi straciły swoje pierwotne zastosowanie.

W tym czasie angielscy rzemieślnicy, w szczególności koronkarze z Nottingham, zaczęli hodować mniejsze wersje buldogów – bardziej towarzyskie i łagodne. Gdy rewolucja przemysłowa doprowadziła do spadku zapotrzebowania na koronki, wielu rzemieślników przeniosło się do Francji – a wraz z nimi te miniaturowe buldogi.

To właśnie we Francji buldogi miniaturowe zdobyły ogromną popularność, a lokalni hodowcy zaczęli je rozwijać według własnych preferencji. To wtedy zaczęła się kształtować rasa znana dziś jako buldog francuski – mniejszy, bardziej kompaktowy, z charakterystycznymi stojącymi uszami i płaskim pyszczkiem.

W Paryżu końca XIX wieku buldog francuski był wszechobecny. Można go było spotkać:

• na kolanach paryskich modniś i elegantów
• w pracowniach malarzy, rzeźbiarzy i pisarzy
• w domach klasy średniej, jako stróżujący, ale niegroźny piesek rodzinny
• wśród robotników – bo był odporny, odważny i niedrogi w utrzymaniu

Buldog szybko zdobył popularność także w USA – m.in. na wystawie w Nowym Jorku w 1896 roku zadebiutował jako nowa, „egzotyczna” rasa. Niedługo później stał się modnym psem nowojorskich elit i celebrytów.

Celem hodowli nie było już tworzenie psa bojowego, lecz kompaktowego, przyjaznego towarzysza.
Buldogi francuskie miały być psami do życia w mieście – doskonałymi kompanami dla mieszczan, artystów, kobiet i rodzin. Ich mały rozmiar, łagodne usposobienie i przywiązanie do człowieka sprawiły, że stały się idealnymi psami salonowymi.

Ceniono je również za to, że nie potrzebują dużo ruchu, są dość ciche (nie są znane z nadmiernego szczekania) i świetnie nadają się do życia w mieszkaniu. Już pod koniec XIX wieku buldogi francuskie były symbolem statusu – można było je spotkać u paryskich dam, arystokratów, a później także na dworach królewskich.

Hodowcy dążyli do stworzenia psa:

• małego, ale muskularnego
• z płaskim pyskiem i słodkim, niemal „dziecinnym” wyrazem twarzy
• z charakterystycznymi uszami nietoperza (choć początkowo występowały też uszy różane, jak u buldoga angielskiego)
• o krótkiej sierści, łatwej w pielęgnacji
• o nietypowym wyglądzie, który wzbudza sympatię i rozczulenie

Selektywna hodowla sprawiła, że współczesny buldog francuski wygląda zupełnie inaczej niż jego przodkowie. Jednocześnie ten wygląd przyniósł też pewne konsekwencje zdrowotne (o czym poniżej).

Niestety, jak w przypadku wielu ras modnych i uroczych – popularność buldoga francuskiego przyczyniła się do przerysowania jego cech.
Skracanie kufy, zmniejszanie rozmiaru i pogłębianie cech „dziecięcego wyglądu” doprowadziło do:

• trudności z oddychaniem (BOAS)
• problemów z porodem (wiele buldogów musi rodzić przez cesarskie cięcie)
• predyspozycji do alergii, problemów skórnych i oczu

Coraz więcej hodowców i miłośników rasy zwraca dziś uwagę na konieczność prowadzenia odpowiedzialnej, zdrowotnej hodowli, by buldogi były nie tylko urocze, ale też zdrowsze i bardziej sprawne.

Obecnie buldogi francuskie to jedna z najpopularniejszych ras na świecie – zarówno w Polsce, jak i w USA czy Wielkiej Brytanii. Są ikonami mediów społecznościowych, ulubieńcami celebrytów i często wybieranym psem rodzinnym.

Jednocześnie coraz więcej osób zdaje sobie sprawę, że ten pies wymaga specjalnej opieki:

• krótkie spacery w ciepłe dni (łatwo się przegrzewają)
• dbałość o fałdki na pysku, uszy i oczy
• odpowiednia dieta, by nie doprowadzić do nadwagi
• ograniczanie forsownych aktywności

To pies wrażliwy, emocjonalny i bardzo przywiązany do opiekuna – potrzebuje bliskości, łagodności i uważności.