To niekoniecznie oznaka dominacji, złośliwości czy nadmiaru energii. Często jest to forma komunikacji, potrzeba kontaktu lub efekt braku jasnych zasad.

Aby rozwiązać problem, musimy zrozumieć, skąd bierze się to zachowanie.
Wtedy dopiero można je świadomie przepracować – bez kar, bez krzyków, ale z uważnością i konsekwencją.

Pies skacze, bo chce być bliżej Twojej twarzy – to dla niego naturalny sposób na okazanie emocji i przywitanie się.
U szczeniaka to zachowanie bywa uroczym elementem relacji, ale z wiekiem może stać się uciążliwe – szczególnie przy większych lub silniejszych rasach.

Dla psa skakanie jest często skutecznym narzędziem – bo przynosi efekt: zwrócenie uwagi, dotyk, głos, reakcję. Nawet jeśli człowiek go odpycha, to… i tak się nim zainteresował. A więc z perspektywy psa: cel osiągnięty.

Rozwiązanie? Nauczenie psa alternatywnego sposobu powitania – np. siadania. Ale to wymaga konsekwencji. Każda osoba w otoczeniu psa musi ignorować skakanie i nagradzać spokojne zachowanie. Dopiero wtedy pies zrozumie, co się opłaca.

Skakanie często wynika z emocji, których pies nie potrafi jeszcze regulować.
Może być wyrazem ekscytacji przy powrocie opiekuna, radości przed spacerem, frustracji lub przebodźcowania. Wtedy pies „eksploduje” i skakanie staje się sposobem na rozładowanie napięcia.

Warto przyjrzeć się momentom, w których pies skacze – czy to tylko przy wejściu do domu? Czy także przed karmieniem, założeniem smyczy, zabawą? Jeśli tak, to znak, że brakuje mu spokojnych rytuałów i treningów samokontroli.

Pomaga wprowadzenie zasady: „Nic za darmo” – np. zanim coś dostanie, musi najpierw spokojnie usiąść. Im więcej codziennych, przewidywalnych rytuałów, tym mniej skakania. Pomocne są też ćwiczenia typu „czekaj” lub „na miejsce”, wykonywane regularnie.

Czasem pies skacze, bo… nie wie, co innego miałby robić.
Jeśli jego dzień jest monotematyczny, mało się dzieje, a kontakt z człowiekiem jest tylko „przy okazji” – pies może próbować wymusić uwagę właśnie skakaniem.

To zachowanie może też być wynikiem tego, że pies nauczył się: „skakanie = zainteresowanie”, nawet jeśli negatywne. Zatem trzeba przestawić komunikację na inne tory: więcej aktywnego kontaktu, zabaw węchowych, wspólnych spacerów, nauki nowych rzeczy.

Nuda i brak kontaktu budują frustrację – a to prosta droga do nadpobudliwości. Warto więc przeorganizować codzienność psa tak, aby miał możliwość realizowania potrzeb umysłowych i emocjonalnych. To często rozwiązuje problem skakania „przy okazji”.

Jeśli pies skacze od lat, to dla niego… zupełnie normalne zachowanie.
Nie oczekuj, że zniknie samo – albo że zadziała jednorazowe „nie wolno”. Potrzebny jest plan i konsekwencja.

Najważniejsze zasady:

• Ignoruj skakanie całkowicie – nie dotykaj, nie patrz, nie mów.
• Nagradzaj tylko pożądane zachowanie – np. siad lub spokojne stanie.
• Poproś wszystkich domowników i gości, by robili to samo.

Dodatkowo warto prowadzić krótkie sesje treningowe, w których uczymy psa czekania, siadania, wracania na miejsce. Wtedy zyskuje inne strategie – i nie musi już „skakać z emocji”. W trudniejszych przypadkach pomoc behawiorysty pozwala przyspieszyć efekty.