Badania nad depresją u ludzi wskazują na złożoną interakcję między czynnikami genetycznymi, neurochemicznymi, hormonalnymi i środowiskowymi. Neurotransmitery, takie jak serotonina, noradrenalina i dopamina, odgrywają kluczową rolę w regulacji nastroju. Również struktury mózgu, takie jak hipokamp, kora przedczołowa oraz ciało migdałowate, są zaangażowane w procesy emocjonalne.

• Badania nad depresją u zwierząt skupiają się głównie na gatunkach towarzyszących człowiekowi, takich jak psy i koty, oraz na zwierzętach laboratoryjnych, takich jak gryzonie. Objawy depresji u zwierząt mogą różnić się od tych obserwowanych u ludzi, jednak niektóre zachowania mogą wskazywać na stan depresyjny:
• Zmiany w aktywności fizycznej: Zwierzęta mogą wykazywać zmniejszoną aktywność, brak zainteresowania zabawą lub spacerami, a także unikanie interakcji społecznych.
• Zmiany apetytu: Podobnie jak u ludzi, depresja u zwierząt może prowadzić do zmian w apetycie, co może objawiać się zarówno nadmiernym jedzeniem, jak i jego brakiem.

• Zmiany w zachowaniu socjalnym: Zwierzęta mogą wykazywać izolację, unikać kontaktu z innymi zwierzętami lub ludźmi, a także mogą być bardziej agresywne lub lękliwe.
• Zmiany w rutynowych zachowaniach: Na przykład, psy mogą przestać reagować na polecenia, stracić zainteresowanie swoimi ulubionymi zabawkami, a koty mogą przestać dbać o swoją higienę.

W badaniach nad depresją u zwierząt stosuje się różnorodne modele i metody badawcze. Modele te mają na celu replikację objawów depresji obserwowanych u ludzi i są używane do badania mechanizmów biologicznych oraz testowania nowych metod leczenia.

• Modele genetyczne: Niektóre badania wykorzystują zwierzęta z predyspozycjami genetycznymi do depresji, co pozwala na badanie dziedzicznych aspektów tego zaburzenia.
• Modele stresowe: Modele te polegają na wystawianiu zwierząt na przewlekły stres, co może wywołać objawy depresyjne. Przykłady to izolacja socjalna, ograniczenie ruchu czy ekspozycja na nieprzyjemne bodźce.
• Modele farmakologiczne: Polegają na stosowaniu substancji chemicznych, które mogą wywołać objawy depresji, umożliwiając badanie mechanizmów neurochemicznych.

• Czynniki genetyczne: Niektóre rasy psów są bardziej podatne na depresję, co może wynikać z ich predyspozycji genetycznych.
• Stres środowiskowy: Przewlekły stres, taki jak zaniedbanie, brak stymulacji, trauma lub zmiany w otoczeniu, może prowadzić do rozwoju depresji u zwierząt.
• Izolacja socjalna: Zwierzęta, które są odseparowane od swoich właścicieli lub innych zwierząt, mogą wykazywać objawy depresyjne.
• Choroby fizyczne: Ból, przewlekłe choroby oraz zaburzenia hormonalne mogą wpływać na stan emocjonalny zwierząt.

• Farmakoterapia: W niektórych przypadkach weterynarze mogą przepisać leki przeciwdepresyjne, takie jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) lub trójcykliczne leki przeciwdepresyjne (TCA).
• Zmiany w środowisku: Zapewnienie zwierzętom odpowiedniej stymulacji, regularnej aktywności fizycznej oraz interakcji socjalnych może znacząco poprawić ich stan psychiczny.
• Terapie behawioralne: Praca z behawiorystą zwierzęcym może pomóc w identyfikacji i modyfikacji zachowań prowadzących do depresji.
• Wsparcie dietetyczne: Odpowiednia dieta i suplementacja mogą również odegrać rolę w poprawie samopoczucia zwierzęcia.